Nanotechnologia

Nanomateriały kontra hakerzy

Nie od dziś wiadomo, że nanotechnologia znajduje zastosowanie w informatyce. Ostatnimi czasy naukowcy z New York University Tandon School of Engineering przedstawili nową klasę niemożliwych do sklonowania cyberzabezpieczeń w postaci algorytmów wytworzonych z niedrogich nanomateriałów o najwyższym możliwym poziomie losowości strukturalnej. Technologia ta bazuje na fizycznych właściwościach użytego materiału a nie jak dotychczas na stricte komputerowych oprogramowaniach.

W czasopiśmie ACS Nano, Davood Shahrejerdi i jego zespół opublikowali pierwszy dowód na całkowitą przestrzenną losowość występującą dla dwusiarczku molibdenu (MoS₂) o grubości na poziomie atomowym. Badacze wyhodowali nanomateriał na warstwach, z których każda była mniej więcej milion razy cieńsza od ludzkiego włosa. Używając różnych grubości dla każdej z warstw, Shahrajerdi pokazał, że dokonali dostrojenia wielkości i typu pasma przewodnictwa, co z kolei wpłynęło na właściwości materiału.
Przy grubościach 1 warstwy materiał ma optyczne właściwości półprzewodników, które emitują światło, ale już na poziomie wielowarstwowym właściwości te ulegają zmianie i materiał nie emituje światła. Ta właściwość jest unikalna dla tego materiału. Poprzez dobranie odpowiednich parametrów możliwe jest by otrzymana cienka warstwa miała plamki w przypadkowo występujących regionach, które na przemian emitują lub nie emitują światła. Kiedy wystawić materiał na działanie światła, ten wzór zamienia się w jedyny w swoim rodzaju „klucz dostępu” który mógłby chronić komponenty sprzętowe przy minimalnych kosztach.
Jest to rozwiązanie bardzo obiecujące dla kryptografii algorytmicznej z punktu widzenia sklonowania wszelkich zabezpieczeń złożonych właśnie ze skomplikowanych algorytmów. Przy zadziałaniu bodźca świetlnego, wzory plamek zostaną przemienione na jedyny w swoim rodzaju klucz dostępu. Będzie on chronił komponenty sprzętowe za minimalnym kosztem, a wszystko dzięki dwusiarczkowi molibdenu.
Zespół Shahrajerdi’ego przewiduje, że poprzez wprowadzenie odpowiedniej skali produkcji zabezpieczeń chipów komputerowych z tym nanomateriałem możliwe jest by był to interes z korzyścią finansową zarówno dla producentów jak i – co najważniejsze – dla przyszłych użytkowników. Ponadto nie jest wymagany kontakt z żadnym metalem, produkcja mogła by być niezależna od produkcji chipów komputerowych.