Nanorurki węglowe budzą powszechne zainteresowanie naukowców na całym świecie. Ich budowa jest całkiem prosta. Z wyglądu przypominają zrolowane kartki składające się z węgla. To, co odróżnia je od klasycznego materiału węglowego to fakt, że jeśli atomy uporządkowane są poprawnie, nanorurki są równie wytrzymałe jak stal. Jednocześnie są też mniejsze niż ludzki włos. Ich właściwości są wciąż badane przez środowisko naukowe, co prowadzi do odnajdywania coraz to nowszych zastosowań.
Eden Steven, fizyk z Florida State University, zastosował nietypowe połączenie tego materiału z siecią pajęczą otrzymując stabilny, przyjazny środowisku i biodegradowalny polimer.
Wykonanie polimeru obejmowało etap pozyskania sieci i podzielenia jej na włókna, które następnie pokryte zostały nanorurkami węglowymi.
„Siec pajęcza jest twarda, ale mięknie w kontakcie z woda. Nanorurki węglowe przylegają do niej równomiernie i wiążą się z jej powierzchnia co powoduje, że włókna sieci staja się elastyczne po wysuszeniu i skondensowaniu” – powiedział Eden Steven.
Wyjątkowe właściwości sieci dają nadzieje, że możliwe będzie jej zastosowanie w konstruowaniu urządzeń przewodzących ciepło i prąd. Także projektowanie sensorów z użyciem tego materiału oraz siłowników znajdujących zastosowanie jako sztuczne mięśnie są obiecującymi drogami poszerzania bazy aplikacji, w których wykorzystać można nowy materiał.
Naukowcy mają nadzieje, że zrozumienie powiązania sieci pajęczej z materiałami przewodzącymi pozwoli na zaprojektowanie wielu użytecznych aplikacji w przyszłości.
Źródło informacji i ilustracji: http://www.azonano.com